-
1 palacz
сущ.• истопник• кочегар• курильщик• курящий* * *1) (palący) курильщик, курящий2) palacz (robotnik) кочегарkat, oprawca палач* * *♂, мн. Р. \palaczy/(\palaczów) 1. истопник; кочегар;2. курильщик; курящий ♂; \palacz opium курильщик опиума+2. palący
* * *м, мн P palaczy / (palaczów)1) истопни́к; кочега́р2) кури́льщик; куря́щий mpalacz opium — кури́льщик о́пиума
Syn:palący 2)
См. также в других словарях:
palacz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) 1. «pracownik obsługujący palenisko, np. piec hutniczy, kocioł parowy itp.» 2. «osoba paląca (zwyczajowo, nałogowo) tytoń, opium itp.» Namiętny, nałogowy palacz … Słownik języka polskiego
